Existe un bo número de desordes na percepción musical, como é a amusia (“carente de música”) conxénita. A amusia fai referencia a un espectro variado de trastornos que impide recoñecer tons ou ritmos musicais ou reproducilos. A súa prevalencia é de arredor do 4%. Existen varios tipos de alteracións clínicas relacionadas coa amusia. Por exemplo, existen pacientes incapaces de asubiar ou cantar (amusia motora). Tamén aqueles que experimentan amnesia musical (incapaces de recoñecer cancións familiares), incapaces de ler música (alexia musical) ou escribila (agrafia musical).
Existen evidencias na literatura que apuntan a que a amusia conxénita ten unha forte base xenética (ver por exemplo, Perezt et al. The genetics of congenital amusia (tone deafness): a family-aggregation study. Am J Hum Genet 2007, 81(3):582-588). A amusia pode manifestarse de distintas maneiras. Este tipo de xordeira pode afectar á perfección do ton, é dicir, quen padece amusia para o ton é incapaz de percibir a altura relativa das notas, as diferenzas entre as notas dunha melodía. En vez de notas que seguen un patrón tonal, esta afección só permite a aqueles que padecen amusia percibir ruídos monótonos que non teñen un significado musical claro. Noutras ocasións, quen padece amusia ten afectada a súa capacidade para percibir o ritmo; en consecuencia, tamén teñen dificultades para bailar e executar tarefas que esixen destrezas rítmicas.
A amusia tamén se clasifica en receptiva (incapacidade de comprender a música) ou expresiva (incapacidade para emitir música). As zonas do cerebro afectadas dependen do tipo de amusia. O lóbulo temporal dereito está relacionado co recoñecemento de melodías e o ton musical, mentres que o esquerdo está relacionado coa análise do ton, o ritmo e o tempo.
A amusia pode ser tamén adquirida, e existe un número elevado de casos descritos na literatura sobre trastornos neurolóxicos.
